Τιμητικό Όσκαρ στον Λάλο Σίφριν για την Προσφορά του στο Σινεμά

Μια μουσική & κινηματογραφική  διαδρομή με τεράστιες επιτυχίες για έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες των 60s-70s λαμβάνει το τιμητικό Όσκαρ από την Ακαδημία

O Λάλο Σίφριν βρίσκεται στο μουσικό στερέωμα αδιάλειπτα επί 60 χρόνια. Αν και έχει προταθεί για 6 Όσκαρ ωστόσο δεν κέρδισε ποτέ το χρυσό αγαλματάκι. Κι αυτό ίσχυε μέχρι χτες αφού ο Αμερικανοαργεντίνος συνθέτης έγραψε ιστορία καθώς έλαβε από την Αμερικάνικη Κινηματογραφική Ακαδημία το τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο της προσφοράς του στον κινηματογράφο. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι ο τρίτος συνθέτης που λαμβάνει το τιμητικό Όσκαρ, αφού προηγήθηκε ο Άλεξ Νορθ το 1986 (μετά το ντροπιαστικό σερί 14 χαμένων υποψηφιοτήτων) και ο Έννιο Μορικόνε το 2006 (ο οποίος μια δεκαετία αργότερα, το 2015, κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ Μουσικής για τους Μισητούς Οκτώ του Ταραντίνο).

Ο Λάλο Σίφριν υπήρξε σημείο αναφοράς για μια από τις δημιουργικότερες εποχές της κινηματογραφικής μουσικής (1960-1975) καθώς ενέταξε μέσα στις μελωδίες του, τόσο στοιχεία από την μουσική παράδοση της πατρίδας του (Αργεντινή), όσο και από την κλασική μουσική αλλά και μοντέρνους ρυθμούς και φυσικά την αγαπημένη του τζαζ, η οποία δεσπόζει μέσα στο έργο του. Πάνω απ’ όλα όμως ξεχώριζε για την ικανότητα του να χρησιμοποιεί σύνθετες ιδέες μέσα σε μια τόσο απλή εκφραστική μουσική φόρμα και ρυθμό και πάνω απ’ όλα να εμπνέεται από την δύναμη των κινηματογραφικών εικόνων χωρίς να προδίδει την ουσία της μουσικής, δεδομένα που κάνουν την δουλειά του μοναδική.

Γεννημένος το 1932 στην Αργεντινή, με έντονα τα οικογενειακά μουσικά ερεθίσματα, καθώς ο πατέρας του υπήρξε μουσικός της Φιλαρμονικής της Μπουένος Αϊρες, ξεκίνησε να μαθαίνει να παίζει πιάνο δίπλα στον Ενρίκε Μπαρενμποϊμ (πατέρα του διάσημου σολίστα Ντάνιελ Μπαρενμποϊμ) σπούδασε μουσική στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού.  «Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου πέρα από το να ζήσω μέσα στη μουσική», δηλώνει ο ίδιος σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει δώσει, ενθυμούμενος πως όλα ξεκίνησαν από την ιδιαίτερη σχέση που είχε η οικογένεια του με τον χώρο της μουσικής και την αγάπη για το σινεμά και το θέατρο, «θυμάμαι πως ανάμεσα στις επισκέψεις μας με την μητέρα μου και την αδερφή μου στο σινεμά, όταν δούλευε ο πατέρας μου στην Φιλαρμονική, σε κάποια ταινία άκουσα  την Γαλάζια Ραψωδία του Γκέρσουϊν. Ήταν για μένα ο καταλύτης για το τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου».

Όμως πέρα από τις κλασικές μουσικές σπουδές καθοριστικό ρόλο στη μουσική του πορεία έπαιξε η αγάπη του για την τζαζ, μια μουσική τόσο σύνθετη και απαιτητική όπως πιστεύει ο ίδιος. Η συνάντηση του με έναν από τους θρύλους της τζαζ, τον Ντίζι Γκιλέσπι, ο οποίος τον κάλεσε στην Αμερική για να συνεργαστούν του ανοίγει ουσιαστικά τον δρόμο για μια λαμπρή καριέρα κυρίως στον χώρο της τζαζ αλλά και του θεάματος (κινηματογράφος και τηλεόραση) για να περάσει αργότερα και από τον χώρο της κλασικής μουσικής. Μια καριέρα που μετράει ξεχωριστές συνεργασίες με υπέροχες φωνές της τζαζ όπως η Έλλα Φιτζέραλντ και η Σάρα Βον, πάνω από 100 συνθέσεις για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση (κυρίως τις δεκαετίες του ’60 και του ’70) ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει η μουσική του για τις Επικίνδυνες Αποστολές (ίσως η πιο δημοφιλής μελωδία του καθώς έχει γνωρίσει αμέτρητες επανεκτελέσεις και διασκεύες), Κωδικό Όνομα U.N.C.L.E., τον Βρώμικο Χάρρυ του Κλιντ Ίστγουντ, το Μπούλιτ (με τον Στιβ Μακ Κουίν), ο Μεγάλος Δραπέτης (με τον Πολ Νιούμαν), Ο Κίτρινος Πράκτωρ του Χονγκ Κονγκ (με τον Μπρους Λι). Και φυσικά αμέτρητες βραβεύσεις, διακρίσεις και επιτυχίες στις οποίες προστίθεται η φετινή ξεχωριστή στιγμή λαμβάνοντας επιτέλους το δικό του Όσκαρ για την προσφορά του στον κινηματογράφο.