ΣΙΚΑΓΟ ΓΙΝΑΜΕ!

Λατρεμένο το Σικάγο του Μπομπ Φόσι, καθώς έχω δει άπειρες φορές την οσκαρική κινηματογραφική εκδοχή του 2002 σε σκηνοθεσία Ρομπ Μάρσαλ. Δυστυχώς όχι κάποια θεατρική βερσιόν απο κοντά αλλά ακούω και βλέπω πάντα με την ίδια διάθεση τις ηχογραφήσεις και τις κινηματογραφήσεις που έχουν κυκλοφορήσει απο παραστάσεις του Μπροντγουεϊ και του Γουέστ Εντ.

Πηγαίνοντας στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης δεν είχα υψηλες προσδοκίες καθώς στην Ελλάδα το θέμα μιούζικαλ είναι μια παρεξηγημενη ιστορία εκ γενετής. Παρά την καλή διάθεση και την προσπάθεια που γίνεται κατά καιρούς σε διάφορες παραγωγές το ελληνικό μιούζικαλ απέχει έτη φωτός απο το αμερικάνικο, όπου μπορει κάποιος να παρακολουθήσει μια υψηλού επιπέδου παράσταση με άκρως εξιδικευμένο θίασο φωνητικά και κινησιολογικά.

Μου κάνει εντύπωση πως αυτό το παρακμιακό και σαρκαστικό περιβάλλον που περιγράφεται στο μιούζικαλ και αφορά την Αμερική του μεσοπολέμου και της ποτοαπαγόρευσης έχει αρκετές ομοιότητες με την Ελλάδα του 2012 της κρίσης και της φτώχειας. Βέβαια κάθε εποχή κρατάει τα δικά της επιμέρους στοιχεία καθώς ιστορία που επαναλμβάνεται είναι φάρσα και όχι ακριβώς ιστορία.

Τι είδα λοιπόν στο Σικάγο του Στ. Φασουλή?

Μια μέτρια παράσταση, με σκηνοθεσία διεκπαιρεωτική, χωρις συνοχή και νεύρο πάνω στο εντυπωσιακό υπερθέαμα ενός ιστορικού μιούζικαλ.

Σκηνικά μινιμάλ (καθ΄ότι κρίση γαρ), κουστούμια εποχής καλά (αν και αυτή η εμμονή να δείχνουν τις σωματικές αρετές των χορευτών εντέχνως δεν έχει ξεφύγει), η ενορχήστρωση του Αλέξη Πρίφτη παρά το μικρό μέγεθος της ορχήστρας αρκετά καλή, χορευτές και χορογραφίες απλά συμπαθητικές (ο Φωκάς Ευαγγελινός δεν είναι κακός αλλά εδώ είναι μιούζικαλ) και τέλος συμπαθητική και η προσπάθεια των ηθοποιών που φώναζε ότι δεν το έχουν αλλά κάνανε ότι μπορούσαν.

Ξεχωρίζει άνετα η Βέλμα Κέλι της Τάνιας Τρύπη (η οποία αν και βάρυνε ωστόσο ακόμα το έχει), γοητευτική η Ρόξι Χαρτ της Σμ. Καρύδη αλλά κινησιολογικά και φωνητικά πάλευε με τα κύματα, ομοίως και ο Μπίλι Φλιν του Μαρκουλάκη που θέλησε να τονίσει τον ερμηνευτικό σαρκασμό του δικηγόρου, που απεκτησε μέσω της κιμούλειας εμπειρίας του, ψιλοαπογοήτευση ο Εϊμος Χαρτ του Αντ. Λουδάρου ήθελε περισσότερο συναισθημα και όχι αποστασιοποίηση στο σόλο του Mr Cellophane και τέλος η Μαρινέλλα είναι πάντα μια κυρία αλλά, παρά τον λαϊκό νταλγκά και την lesbian friendly διάθεση της Μαμας Μόρτον που έστησε, απείχε απο τον american jazz δαιμονικό ρυθμό της παράστασης.

Εν κατακλειδι η ελληνική εκδοχή του 2012 συμπαθητική αλλά χωρίς αλατοπίπερο.