Ο μπαμπας τρελαινοταν να ακουει Νινο Ροτα!

Σήμερα θα χορέψουμε μια νοσταλγική ρούμπα, ένα βαλς. Θα μιλήσουμε για έναν από τους καλύτερους μοντέρνους μουσικούς. Ο οποίος έχει τιμηθεί 2 φορές με το Βραβείο Μουσικής για την συνεργασία του με τον Κώστα Καπάκα(Πεπερμιντ, Ουράνια ) Κατά παράδοση η πρώτη κινηματογραφική μας εκπομπή είναι αφιερωμένη στον συνθέτη της βραδυάς των κρατικών βραβείων και του Φεστιβάλ που μόλις μας αποχαιρέτησε. Ίσως κάποιοι που μας ακούτε σταθερά τα τελευταία 3 χρόνια να θυμάστε το Νίκο Πλατύραχο και τον Κωνσταντίνο Χρηστίδη που είχαν έρθει σε αυτό εδώ το στούντιο και είχαμε σαν κουβέντα μας την μουσική τους στον κινηματογράφο. Έτσι και φέτος. Μόνο που η κουβέντα μας με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο έγινε πολύ νωρίς. Πριν από έναν χρόνο περίπου όταν η ταινία για την οποία τιμήθηκε βγήκε στις αίθουσες. Θα μιλήσουμε λοιπόν σήμερα με τον νικητή του βραβείου μουσικής ενθυμούμενοι εκείνη ακριβώς την κουβέντα μας που έγινε τον Δεκέμβριο του 2006 και θα περιπλανηθούμε στην υπέροχη μουσική πορεία του που κρύβει μερικ

Προς το παρόν αγναντεύω την Σκαρλετ που αγναντεύει τον κόσμο. Είμαστε αμφότεροι χαμένοι στην μετάφραση...

Ντιέγκο Λούνα κυρίες μου! Πολύ ωραίο παιδί και ξέρει να απολαμβάνει τις στιγμές του στην Θεσσαλονίκη παρέα με μια μπύρα! THE REST IS SILENCE Είναι γνωστό βέβαια ότι χάρη στον Χρυσό Φοίνικα του Μουντζίου και τις άλλες διακρίσεις που έλαβαν ρουμάνικες ταινίες σε Ευρώπη και Αμερική φέτος είναι η χρονιά της Ρουμανίας. Έτσι και το Φεστιβάλ αποφάσισε να μας ξαναθυμίσει έναν σκηνοθέτη που έχει ξανάρθει Θεσσαλονίκη με ταινία του πριν λίγα χρόνια. Ο Νάε Κάρανφιλ είναι ο κινηματογραφιστής που έκανε το πρώτο καθοριστικό βήμα ώστε να εξελιχθεί το ρουμανικό σινεμά στην μετα- Τσαουσέσκου σε αυτό που ξέρουμε σήμερα. Ο Κάρανφιλ αρέσκεται στο να παίρνει τις δραματικές καταστάσεις που παρατηρεί στην πατρίδα του (έχει ζήσει αρκετά και στη Γαλλία) και να της παρουσιάζει με έναν βελούδινο, ελαφρύ, κωμικό σχεδόν ειρωνικό τρόπο. Έτσι γίνεται και στην τελευταία ταινία του Κάρανφιλ με τίτλο ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗ. Για όσους δεν ξέρουν είναι η τελευταία φράση του Άμλετ επί σκηνής. Η ταινία είναι η ακριβότερη ρ

Είναι φεστιβαλική και συνεχίζουμε όσο μας αντέξει το σκοινί! ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ Στα Όσκαρ πρώτα μπαίνουν οι καλεσμένοι και ο απλός κόσμος και μετά οι επίσημοι προσκεκλημένοι στην αίθουσα. Για του λόγου το αληθές ρωτήστε και τον Παν. Τιμογιαννάκη που είναι παρών στην Χρυσή Τελετή ανελιπώς εδώ και 20 χρόνια. Δεν το συζητάμε για τα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού, που το δικό μας φεστιβάλ κομπορρημονεί ότι έχει σχέση και μάλιστα στενή μαζί τους. Εδώ όμως μπαίνουν πρώτα οι καλεσμένοι (και μάλιστα από την πίσω πόρτα) και μετά ο απλός κοσμάκης αφού έχει φάει όλη τη βρόχα και αφού έχει γεμίσει η πλατεία του ΟΛΥΜΠΙΟΝ με πάσης φύσεως γούνες και άσχετες κυρίες που απλά έτυχε να στείλει ο κουριερ του φεστιβάλ μια προσκληση στο σπίτι τους. Μετά έχει άδικο ο Νικολαιδης που έλεγε ότι Φεστιβάλ χωρίς β εξώστη είναι πεθαμένο πράμα? Πάντως το τελετουργικό παρ' ότι αμήχανο είχε αρκετό ενδιαφέρον. Με αναφορές στον Μπεργκμαν, με στιγμές από παλιά φεστιβάλ, με τον ήχο του Φεστιβάλ να ξεχύνεται στην Πλατεία Α

- Μα γιατί τρέχει σαν παλαβός ο κόσμος στο λιμάνι πρωι Κυριακής πατέρα? - Για τον Τζον Μάλκοβιτς παιδί μου! ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ Δεν κάνω πλάκα. Κατέβαινα την Πλατεία Ελευθερίας για να πάω στο λίμάνι και έβλεπα κόσμο΄να τρέχει σαν παλαβός για να προλάβει να μπει στην αίθουσα του Κασσαβέτη. Ο λόγος? Μα φυσικά το μαστερκλας του Τζον Μάλκοβιτς που για σήμερα θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της προσοχής του φεστιβαλικού κοινού. Δεν ξέρω τι θα πει βέβαια ο Τζον. Δεν κατάφερα να μπω στην αίθουσα παρότι δήλωσα παρουσία τουλάχιστον 30 λεπτά νώρίτερα. Ο κόσμος ήταν τόσος πολύς και το σπρωξίδι και ο συνωστισμός τόσος που κάποια στιγμή το πράγμα ξέφυγε σε μερικά γιούχα για την καταπληκτική ιδέα του Φεστιβάλ να φιλοξενήσει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις της όχι στην κεντρική αίθουσα του ΟΛΥΜΠΙΟΝ αλλά σε μια μικρότερη. Αλλά τι τους νοιάζει αν ο κόσμος σπρώχνεται και ταλαιπωρείται φριχτά σε μια εκδήλωση που θεωρητικά αποτελεί πολιτισικό δρώμενο? Βαβούρα να γίνει κα

Τι κακό κι αυτό! Έχω μείνει 9 μέρες τώρα χωρίς ιντερνετ! Ο λόγος? Μα φυσικά η εταιρία - πάροχος μου που από την ασυνέπεια και τα λάθη της μου έχει σπάσει τα νεύρα! Υπόσχομαι να ηρεμήσω και αφού το κατορθώσω θα σου μιλήσω για το Φεστιβαλ Κινηματογράφου που ξεκίνησε από χτες στην φθινοπωρινή Θεσσαλονίκη...

What is that? - Greek Trailer Add to My Profile More Videos Μια από τις πιο τρυφερές στιγμές στο τελευταίο φεστιβάλ Δράμας βρήκε τον δρόμο για τις σκοτεινές αίθουσες! Η 5λεπτη ταινία του Κ. Πιλάβιου με τίτλο " Τι είναι αυτό ?" μπορεί να μην πήρε ούτε μισό βραβείο (αλήθεια γιατί?) αλλά το κοινό θα έχει την ευκαιρία να την απολαύσει μαζί με την κωμωδία του Ν. Ζαπατίνα "Το φιλί της Ζωής" που ξεκινάει αύριο τις προβολές της

Αυτό είναι το σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ! Τζον Μάλκοβιτς (ο γκλαμ επισκέπτης του 48ου Φεστιβάλ που ξεκινάει σε 10 μέρες) με φραπεδιά, καζαν ντιπί, λακούβες του μετρό και μπόλικη θερμαϊκίλα (σ.σ. η διάσημη μπόχα του Θερμαικού, μυρωδιά - χαρμάνι για τους Θεσσαλονικείς)! ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΟΥΖΑΚΗ "Αφού θέλουν φεστιβάλ θα το έχουν! 200 και βάλε ταινίες, 10 masterclasses, πάνω από 10 παράλληλα γεγονότα - εκδηλώσεις και μια ντουζίνα γνωστά ονόματα για όλα τα γούστα (α, β ή γ διαλογής). Δωστε κουλτούρα στο λαό!" Αυτά σκέφτηκε η Δέσποινα Μουζάκη (λέμε τώρα και καμιά σαχλαμάρα να περνάει η ώρα) και αυτά έπραξε. Και ξανά βλεπουμε ένα φεστιβάλ που ναι θα τραβήξει βλέμματα και εντυπώσεις από το εξωτερικό, ναι προτείνει πράγματα και πλέον ξεκάθαρα η φιλοσοφία του δεν είναι η ευρωπαϊκή και ασιατική αρτιστικ παραμυθένια μενταλιτέ του Μισέλ και του Εϊπίδη αλλά ο πλούτος και ο μεγάλος όγκος εκδηλώσεων (μέχρι σκασμού), ο ρεαλισμός, το αμερικάνικο ανεξάρτητο κινηματογραφικό πνεύμα, η γκ

Πήγα και εγώ στο Φεστιβάλ Τραγόυδιού λοιπόν. Και ομολογώ πως την γουστάρισα την φάση. Η πόλη αμφιβάλω αν το πήρε πρέφα το φεστιβάλ αφού μισή αφίσα δεν κολλήσαν σε έναν τοίχο του κέντρου. Το γήπεδο βέβαια ήταν γεμάτο (ελέω Πλιάτσικα όμως που ξελάσπωσε την διοργάνωση αφού την πρώτη μέρα με το ζόρι 1500 άτομα μαζέυτηκαν). Τα διαγωνιζόμενα τραγούδια ήταν απλά από αδιάφορα μέχρι συμπαθητικά (μέχρι εκεί έφτανε η καλοπροαίρετη διάθεση μου). Η οργάνωση χαλλλαρή αλλά δεν βαριέσαι ρε αδερφέ (πάντως από ευρωπουλα καλά πάμε!), οι παρουσιάστριες φιλότιμες (αλλά με χάλια κείμενο), το σκηνικό σούπερ. Κάθε κερκίδα είχε φαν και φίλους των υπόψηφιων καλλιτεχνών, που φυσικά ήταν καλά προετοιμασμένοι με πανό, συνθήματα, κονφετί χαρτάκια και αρκετή φωνητική αντοχή για να τραγουδάνε και να φωνάζουν υπέρ του δικού τους καλλιτέχνη. Στο τέλος βγήκε ο Φίλιππος και γίναμε όλοι μαζί λιώμα και χορωδία Τρικάλων στα "Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα" και "Ποιος έχει λόγο στην αγάπη", ο MC Yinc