Ο μπαμπας τρελαινοταν να ακουει Νινο Ροτα!

Με μια αμήχανη τελετή για... Όσκαρ μέσα από την οποία η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου τίμησε (ή τουλάχιστον το πρόσπαθησε όσο μπορούσε) τα 10χρονα της αλλά και τους φετινούς υποψήφιους και νικητές δόθηκαν τα 10α βραβεία Ίρις. Νικητής της βραδιάς στα σημεια ο  Οίκτος  του Μπάμπη Μακρίδη αλλά στην πραγματικότητα η μεγάλη εικόνα δείχνει ότι τα μέλη της Ακαδημίας προσπάθησαν να κάνουν μια ισορροπημένη μοιρασιά ανάμεσα σε τέσσερις ταινίες αξιολογώντας τις επίμέρους αρετές τους και απένειμαν από τρία βραβεία στην κάθε μία: τον  Οίκτο  που πήρε 2 τεχνικά βραβεία και μάλλον ως έκπληξη ήρθε στο τελος και το βραβείο καλύτερης ταινίας, την  Δουλειά της  του Νίκου Labot που ξεχώρισε κυρίως για τις γυναικείες ερμηνείες της, το Waiter του Στηβ Κρικρή που στηρίχτηκε κυρίως στις ανδρικές ερμηνείες και το  Ακίνητο Ποτάμι  που εκτιμήθηκε για την σκηνοθετική ματιά και την εικαστικότητα του. Αρκετά τολμηρή αλλά απόλυτα δίκαιη επιλογή στο βραβείο μοντάζ η διάκριση για το ντοκιμαντέ

Το να μιλάς με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο για σινεμά είναι στα σίγουρα μια ιστορία που μπορεί να σε πάει πολύ μακριά. Είχα σκοπό να ξεκινήσω την κουβέντα μας με την πραγματική αφορμή που προκάλεσε και αυτή την συνέντευξη: Το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης που τίμησε και πρόβαλε στο κοινό της πόλης τον Φεβρουάριο του 2019 το σύνολο της φιλμογραφίας του. « Είναι η πρώτη φορά που το Φεστιβάλ μέσω της Ταινιοθήκης οργανώνει μια ρετροσπεκτίβα για την φιλμογραφία σας », σχολιάζω και συμπληρώνω πως θα ήταν ευχής έργον κάποια στιγμή αυτό να γίνει κάποια στιγμή και στο Φεστιβάλ, το Νοέμβριο αποκαλύπτοντας το σύνολο του έργου του. Παραδόξως η φιλμογραφία του, ως σκηνοθέτης, περιλαμβάνει μόλις τέσσερις ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου μήκους. Ταινίες που εκφράζουν στο σύνολο τους στοιχεία της ανθρώπινης ψυχής: Έρωτας, πάθος, επιθυμία, φόβος. Και μαζί, ενηλικίωση, διλήμματα, ανατροπές. Ωστόσο όλα ξεκίνησαν πολύ παλιότερα, στο μεταίχμιο μεταξύ χούντας και μεταπολίτευσης, το 1974, με ένα ντοκιμαντέ