Ο μπαμπας τρελαινοταν να ακουει Νινο Ροτα!

Μετά από 400 αναρτήσεις κοιτάζω γύρω μου, την blog-οσφαιρα και αναρωτιέμαι τι δουλειά έχω εδώ μέσα. Πόσο εύκολα και πόσο βολικά ο κάθε πικραμένος ανοίγει ένα ανώνυμο μπλογκ, το βαφτίζει "δημοσιογραφικό ημερολόγιο" ή όπως αλλιώς γουστάρει και βέβαια βγάζει όλη την χολή και τα αρρωστημένα εσώψυχα του κατηγορώντας, βρίζοντας, λασπολογώντας και απειλώντας Θεούς και δαίμονες. Και όλα αυτά - το ξαναλέω - ανώνυμα! Άραγε τι δουλειά έχω εγώ σε ένα μέρος που κάθε χυδαία και αφελής δοξασία και δογματισμός μπορεί να γίνει κρατούσα ιδέα και άποψη. Ανώνυμα. Γιατί και πάλι μια λαμπρή γενναία ρομαντική ιστορία μαγαρίζεται από τιποτένιους και τυχοδιώκτες γαμώτη μου? Γιατί το ίδιο χυδαίο life style σύστημα εισβάλλει με τον νεοπλουτίστικο αριβισμό του? Γιατί περάσαμε από τις ωραιες ιστορίες της Αμαλίας και των συλαλλητηρίων για τις πυρκαγιές στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσω ιστολογίων? Στην ισοπέδωση των πάντων και στην φασίζουσα δογματική λογική? Πολιτικές αναλύσεις του κώλου, "αποκλειστι

Είμαστε μια ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ. Είμαστε βαρκούλες σε μια τεράστια θάλασσα που κάπου κάπου επικοινωνούν μεταξύ τους. Είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό με ακριβές και φτηνές πρώτες ύλες, που μας κρατάει στη ζωή για κάποια χρόνια. Το υλικό αυτό γεμίζει με αναμνήσεις, νοσταλγία, ψυχή, όνειρα, έρωτες, αγάπη, μίσος, λύπη, χαρά, υγεία, αρρώστιες, πόνο, θλίψη, κύκλους που άλλοτε μας βγάζουν μπροστά στον φωτεινό ήλιο και άλλοτε στο σκοτάδι. Το θέμα είναι τι κρατάς και τι αφήνεις... Η 400η ανάρτηση (και οι σκόρπιες σκέψεις μου που μόλις ανάρτησα) είναι αφορμή μιας είδησης δυσάρεστης, που άργησα να την μάθω. Χτες σε ηλικία 58 ετών έφυγε μια δημιουργική Θεσσαλονικιά πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, η Στέλλα Βογιατζόγλου. Είχα την τύχη να την γνωρίσω το 2005, όταν της είχα κάνει μια συνέντευξη με αφορμή το ανέβασμα του θεατρικού της έργου ΤΣΙΚΛΙΝΤΑΝ από το ΚΘΒΕ. Θυμάμαι εκείνη την συνάντηση πολύ καλά. Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό στην Καλαμαριά. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είχε ξεκι

"Ηθελα να δείξω σε όλο τον κόσμο ότι οι Ελληνες είναι γεννημένοι για την κορυφή. Πέρα από την προσπάθεια που έχω κάνει, η επιμονή και η ελληνική ψυχή και τίποτα άλλο δεν χρειάζεται για την κορυφή. Οτιδήποτε άλλο είναι υποκατάστατο για τους δεύτερους, που προσπαθούν να φτάσουν τους πρώτους. Εμείς οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι πρωταθλητές και δεν χρειαζόμαστε δεκανίκια" Φανή Χαλκιά - Αύγουστος 2004 μετά τον τελικό των 400μ μετ' εμποδίων στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας Και χωρίς άλλα σχόλια... δύο ακόμα κείμενα της ίδιας εποχής ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΟΥΣ ΥΓ: Και επειδή οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου προσφέρουν αφειδώς συγκινήσεις επιφυλλάσομαι να επανέλθω με νέο κείμενο

Έγραψε τόσο λίγη κινηματογραφική μουσική, κέρδισε όμως ένα Όσκαρ και έμεινε στην ιστορία για ένα μουσικό θέμα. Ήταν ο πρώτος αφροαμερικάνος συνθέτης που κέρδισε Όσκαρ μουσικής το 1971. Και ο αποχαιρετισμός φυσικά γίνεται με αυτό το κλασσικό πλέον θέμα: το μουσικό θέμα του ΣΑΦΤ Και ένα σύντομο βιογραφικό εδώ

ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ: Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΗΡΩΪΣΜΟΥ (Ο Κώστας Κεντέρης στην πρώτη ουσιαστική συνέντευξη του για τους εφιάλτες που ζούσε ως ήρωας ενός έθνους) και 4 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Ήταν μια τελετή με πολύ εντυπωσιακές εικόνες αλλά κατώτερη των προσδοκιών... Το θέαμα ξεκίνησε εντυπωσιακά με 2008 παραδοσιακούς τυμπανιστές. Αυτή η σκηνή ήταν μια από τις δυνατότερες της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Οι Κινέζοι στηρίχτηκαν πολύ στις ιδέες και την φιλοσοφία της παρουσίασης, που ανέδειξε ο Δ. Παπαιωάννου πριν από 4 χρόνια στην Αθήνα αλλά δεν υιοθέτησαν καθόλου το πνεύμα εκείνης της υπέροχης τελετής. Πολλά από όσα παρουσιάσαν είχαν την αύρα και το άρωμα της Αθήνας του 2004. Στην Αθήνα γίναμε θεατές μιας συγκλόνιστικής τελετής που ξεκινούσε από τα μικρά για να καταλήξει στα μεγάλα, από την Ελλάδα στην ανθρωπότητα, από το dna στο διάστημα, από το χάρτινο καραβάκι στην θάλασσα των λαών και των πολιτισμών που όλα ενώνονται για να δημιουργήσουν ιδέες, θεσμούς, κοινωνίες. Αρκέστηκαν οι Κινέζοι να εντυπωσιάσουν τα μεγάλα πλήθη με δυνατές ιστορικές παραδοσιακές φολκλορ εικόνες αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να δώσουν ένα νόημα στις ιδέες τους. Βασικός ιστός της ι

Εντάξει οι Ολυμπιακοί είναι της ντόπας, είναι των πολυεθνικών, είναι των πράσινων και των μωβ χαρτονομισμάτων. Υπάρχει όμως περίπτωση να ξεχάσεις εκείνη την καταπληκτική τελετή του Δ. Παπαιωάννου? Τα 100 μπουζούκια, το χάρτινο καραβάκι, την κλεψύδρα, τον Σεφέρη και την Λ. Κονιόρδου, το χαρτογραφημένο DNA, την Μπγιορκ να τραγουδάει για τους Ωκεανούς, την Κλεψύδρα και τον Θεό Έρωτα να περιδιαβαίνει σε χώρους και στιγμές της ιστορίας, τον Τιέστο στο μεγαλύτερο πάρτυ ολυμπιακής παρέλασης, τον Γκάλη, τον Σιδέρη, τον Μελλισανίδη, την Πατουλίδου και τον Κακλαμανάκη να οδηγούν την φλόγα στον βωμό και όλα να τελειώνουν με την ΟΠΑΛΙΤΑ (διασκεύη του Χατζιδακικού 'Έλα πάρε μου την λύπη") του Κ. Βήτα? Αυτό να σκέφτεσαι σήμερα την ώρα που θα χαζεύεις την τελετή έναρξης του Πεκίνου...

Διετέλεσε διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΑ επί πολλά χρόνια και είχε βραβευτεί για την μουσική της ταινίας "Βασιλική" του Β. Σερντάρη (η μια από τις δύο ταινίες με τις οποίες έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην Ελλάδα η Ταμίλα Κουλίεβα) το 1997 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Γ. Τσαγκάρης είναι ο τελευταίος συνθέτης που λαμβάνει βραβείο από το διαγωνιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καθώς την επόμενη χρονιά το διαγωνιστικό καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από τα Κρατικά Βραβεία Περισσότερα για το βιογραφικό του εδώ

Την φάγαμε με το κουτάλι. Γευτήκαμε το παραδοσιακό σοφρίτο, μεθύσαμε με λιμοντσέλο και επτανησιακή ρόμπολα, γλυκαθήκαμε με κουμ κουατ και μάντολες. Και τώρα σας την παρουσιάζω όπως μας την σύστησαν 10+1 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ 1. ΠΡΩΤΕΥΣΟΥΣΙΑΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ (1955) ΣΚΗΝ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ - Η Ρένα Βλαχοπούλου από την αρχή μέχρι το τέλος της κινηματογραφικής της πορείας επέστρεφε στο νησί της. Εδώ ως αγνή χωριατοπούλα της Κερκυραικής ενδοχώρας, που αφήνει το σπίτι της για την Αθήνα 2. ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ (1960) ΣΚΗΝ: ΝΤΙΜΗΣ ΔΑΔΗΡΑΣ - Για να κάνεις διακοπές με την Τζένη Καρέζη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη στο Κλαμπ Μεντιτερανέ (το κλαμπ των v.i.p.) και βόλτα με αμαξάκι στο Λιστόν υπό την συνοδεία του "Κάπου υπάρχει η αγάπη μου" του Μ. Χατζιδάκι 3. ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΑΛΗΤΗΣ (1968) ΣΚΗΝ: ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ - Για να χορέψεις συρτάκι με τον Πίπη (Βουγιουκλάκη) και τον Αλήτη (Παπαμιχαήλ) στο Ποντικονήσι. Φοβερό λαικό σάουντρακ του Ν. Μαμαγκάκη, που στα 9